Allah rahmet eylesin.
O gün arkadaşlarımla koşa koşa onun cenaze namazına çok erkenden gidişim, belki tabutuna dokunabilirim ümidiyleydi.
Fakat ne çare.!
Sokaklar caddeler ve alanlar insan seli kaynıyordu.
Ayazın buz kestiği havada milyonu bulan mahşeri kalabalık, soğuğa aldırmadan her yerden akın akın onu son yolculuğuna uğurlamak için gelmişler hüzünle bekliyorlardı.
Bilenler bilir, onun naaşı Fatih cami avlusunda iken biz ancak Mesih Ali Paşa camii yakınında öğlen namazı ve akabinden cenaze namazı için yer bulabilmiştik. Herkes cadde sokak ve yollara bulabildikleri kağıt örtü vb. temiz nesneleri bulundukları yere sererek saflar oluşturmuşlardı.
Dünyanın hiç bir demokratik ülkesinde örneği bulunmayan, dört sefer partisi kapatılmış sıradışı bir lidere gösterilen bu şerefli uğurlama, bu milletin ona olan vefa duygusunun bir nevi ispatı idi.
Takvim yaprağının bir martı gösterdiği Bosna-Hersek Cumhuriyetinin bağımsızlığını ilan ettiği günde, mezarına Bosna-hersek'ten getirilip konulmasını vasiyet ettiği toprağın aynı günle çakışması, o dost ve kardeş ülke insanlarına duyduğu derin sevgi ve merhametine karşılık Allahu tealanın ona kerametkerâne bir ikram-ı ilahisiydi sanki.
O gün, aslında İstanbul da sessiz sedasız tam 200 den ziyade kişinin daha öldüğünü mezarlıklar müdürlüğü istatistikleri söylüyordu.
Bu şehirde neredeyse bir köy kadar ahaliyi her gün kabristana boşaltan, genç yaşlı, zengin fakir, rütbe ve mevki tanımayan bir ölüm gerçeğinin, insanlardan istediği tek şey, hakkı ve hukuku gözeten ve zulmetmeden dost doğru yaşanması gereken bir hayat olduğu vaaz ediliyordu.
1995 yılı sonu yine bir kış ayında Y.A.Ş kararlarıyla, yargısız savunmasız T.S.K dan ihraç edilmem, onun Refah-Yol dönemindeki Başbakanlığına denk gelmişti.
İhraç edildiğim de, bu hukuksuzlukla ilgili bir çok yerlere yazdığım mektubuma bir tek onun partisi ilgisiz kalmamıştı, adres gösterdiğim memleketin milletvekili Musa UZUN beyin telefonumu bulup benimle irtibata geçerek teselli vermesi o despot ve acımasız günlerde çok ihtiyaç duyduğum bir konuşma idi.
Teşekkür ederim Erbakan hocam,
Mekanın cennet olsun.
Biliyorum o ceberrut süreçte elinden gelen bu kadardı.
Biliyorum öğrencilerindeki fırsat sende olsaydı tüm haklarımızı eksiksiz tahakkuk ettirirdin.
Fakat bence, gözünüz yine de arkada kalmasın.
Zira Anadolu ufuklarına dar gelen ve dünya insanlığının efendisini arayan bu buhranlı günlerinde, onlara gönlünü ve kucağını açan ve umut olup göğüslerimizi kabartan öğrencileriniz, bu günlerde dünya tarihi önünde sahne almış gidiyorlar.
Biz önden gidenler biraz ihmal edildik be hocam,
Kırık yüreklere tam teveccüh etmediler.! Yarım kaldı be hocam.
Bekliyoruz uslu çocuklar gibi bir özür çok mu?
Biraz ağlamak mı gerekir bilmiyoruz!
Oysa biz “aman asayişe bir halel gelmesin diye vur eline ekmeğini al” denilen insanlarız, önceliği Vatan olan iyi insanlarız.
Not: Merhum Erbakanın Vefatının senei devriyesi vesilesiyle
