Aziz Nesin’in, “sizin memlekette eşek yok mu?” kitabını okuyup bitirdiğim günlerdi. Üstad nefis bir derleme yapmıştı. Okumaya değer müthiş bir eserdi. Aklıma geldikçe hep gülerim.
Bizim İbrahim, ne o durup durup gülüyorsun anlat da bizde gülelim abi, dediği bir gün,
Senin şu kayınpederinin tuhaf haline gülüyorum. Dedim…
Kendisi de gülerek “sen hala oraya takılımı kaldın abi” Dediği vakayı bir gün şöyle anlatmıştı…
Bizim, Kayınpeder 97, kayınvalide 92 yaşında eski toprak, karadeniz insanı ve henüz elleri ayakları tutuyor kendi ihtiyaçlarını görüyorlar. O kadar sık tenbih edilmesine rağmen onlara bakan bizim büyük baldız Covit 19 u getirip meğer ev halkının tamamına bulaştırmış, öksürükleri sıklaşıp kendini rahatsız edince, en çok ta yaşlı babasından ve annesinden endişe eden eşim, ablasına, mutlaka bir muayene olması için ısrar da edince, korkulan başa gelmiş ve 3-5 günlük gecikmeyle bu gerçekle yüzleşmişler.
Bu arada kayınpeder kayınvalide ve eve gelip giden kayınbiraderler gelinler hepsinin muayene sonuçları da pozitif çıkmasın mı!
Yüklenmişler baldıza! neden dikkat etmedin! Diye… artık olan olmuştu.
Yalnız hep birlikte alınan kararları gereğince; kayınpeder ve kayınvalideye hiçbir şey söylenmeyecek, Sadece, hiçbir şey çıkmadı maşallah çok şükür sağlıklı çıktınız denilecekti.
Öylede oldu.!
Eşim o günden sonra her gün telefonla yatıp kalktı, gurbet acılığını asıl şimdi htiriyor, diyordu. Gidici olacakları kaçınılmaz görünüyorlardı, annesini babasını her Allah’ın günü iki kez arıyor, onlarla neşeli sohbetler yapıyor, yaz başında geleceğiz merak etmeyin diyor, onlarla maziden anılarda yolculuk yapıyor gülüyor güldürüyor, telefonu kapattıktan sonra da ağlıyordu.
Yaşlı bedenleri bu hastalığa ve alacakları ilaca dayanamaz, onları bir daha görememek çok kötü. Diye, serzenişlerini sıralıyordu.
Ben annesine babasına bu kadar düşkün bir evlat hayatımda hiç görmemiştim.
Eşime, Covit öncesi her aradığında halsiz ve iştahsız olduğunu söyleyen Kayınpeder bu tedavinin başladığı günden itibaren gün geçtikçe iştahının arttığını, dermansızlığının geçtiğini anlatıp duruyordu,
Yoksa bu yanan saman alevinin sönmeden parlayan son halimidir diye sevinmekle birlikte endişe ve merakım gittikçe artıyor, diyordu eşim.
Kayınvalide kayınpedere göre tam tezat bayağı sıkıntılı bir süreç yaşıyordu, gün geçtikçe hayatı boyunca şikayetçi olmadığı sağlığı konusunda bu kez halsizliğinden ve ağrılarından şikayet ederken, eşim mütemadiyen şunu için şunu yiyin diye hem onlara hem ablasına sıkı tembihler yapıyor, kendisine de büyük teselliler veriyordu.
Derken günler geldi geçti, Yaşlı oldukları için eve gelip test yapan sağlık görevlileri bu kez Covit19 tehlikesinin geçtiğini haber veriyordu.
Tüm ev halkı ve eve uğrayıp Covit olanlar bu endişeli bekleyişlerinin arkasından pek çok mutlu olmuşlar biz de çok rahatlamıştık.
Kayınpeder’in fevkalade durumunun ise, üzerinde araştırma yapılacak kadar tıbbi açıdan önem arz ettiğini düşünüyorduk zira gerek covitli geçen süre zarfında ve gerekse covit sonrası devam eden süreçte sağlıklı ve zinde bir durumda hayatına devam ediyor olması bize bir garip geliyordu, yani bu yaşlı beden dünyayı tehdit altına alan bu virüse nasıl meydan okuyordu, bırakın hasta olmayı bilakis daha sağlıklı olmuş, gördüğü covit tedavisi adeta gençlik iksiri gibi gelmişti, ikinci katta olan müstakil evinden aşağı bahçeye iniyor çıkıyor, bunu her gün yapıyormuş.
Herkesi halsiz bırakan öldüren bu covit, bizim 97 yaşındaki kayınpedere resmen doping etkisi yapmıştı. Gel de gülmeyin…
Ben aslında kitapta geçen komik anılara, öykülere gülüyordum, Üstad Nesin, bu Covitli günlerde yaşayıp bu olayı duysaydı temel vari bir ifadeyle ona kitabında mutlaka yer verirdi diye düşünüyordum.
Ezcümle, covit dünyayı sarsarken, öldürürken, yatağa düşürürken, bizim İbrahim’in kayınpederine dokunmak şöyle dursun eski hastalıklarını da alıp götürmüş. Tuhaf değil mi?
