Merhaba Değerli Gönül Dostlarım, Vefa ve Dostluk üzerine ikinci yazımla sizlerle beraberiz. Hayatın çamurlu, dikenli, engebeli, rüzgârlı ve fırtınalı yollarında yürürken kimi zaman omuzlarımızdaki yük ağırlaşır. İşte tam o anlarda, yanı başında sana kol kanat geren bir dostun olması dünyalara bedeldir. Ama gelin görün ki, bu devirde dostluk da, vefa da kolay bulunmuyor. Çok sevdiklerin, çok güvendiklerin, en çok ihtiyaç duyduğun an, sebebini bile bilmediğin bir anda sırtını dönebiliyor sana. İşte o zaman anlarsın; dostluk sadece iyi günde yan yana olmak değil, zor zamanda da aynı sofrayı, aynı derdi paylaşabilmektir.
Peygamber Efendimiz (s.a.v.) bir hadisinde buyurur ki: “İnsana şükretmeyen, Allah’a da şükretmez.” Bu söz, aslında vefanın ne kadar önemli olduğunu anlatır. Bir insan size iyilik yaptıysa, karşılığını beklemeden elini uzattıysa, onu unutmamak, ona vefalı olmak gerekmez mi? Unutmayın ki, dostluk, vefa, insaniyetin en güzel kumaşıdır.
Peygamber Efendimiz (s.a.v.) yine buyurdu ki: “Ey iman edenler! Şunu unutmayın ki, dostluk kuru laflarla olmaz. Dostluk, zor günlerde verilen omuzla, bir tas suyla, samimi bir dua ile olur. Menfaatler bittiğinde dağılan bir dostluk, aslında hiç kurulmamıştır. Vefa bir emanettir. Kim o emanete hıyanet ederse, aslında kendi ruhuna ihanet etmiştir. Allah katında en sevimli olan, zorlukta kardeşinin yanında duran vefalı kuldur. Unutmayın ki, sizin aranızdaki dostluk da bu minval üzere olmalıdır.”
Ne acıdır ki, insanın en çok canı; en zor gününde yanında olduğu, her şeyini paylaştığı, karşılıksız saygı ve sevgi ile dostluğunu pekiştirdiği birinin, işi yoluna girdiğinde onu unutmasıyla yanar. Bu, sadece vefasızlık değil; aynı zamanda ihanet ve saygısızlıktır. Vefasızlık yapan “sözde dost”, aslında önce kendi vicdanına ihanet eder.
Dostluk, bir pazar yeri değildir. “Ben sana bunu yaptım, sen de bana bunu yap” mantığıyla yola çıkılamaz. Gerçek dostluk gönülden gelir. Bugün sen elinden tutarsın, yarın o senin elinden tutar; ama hesapla değil, samimiyetle.
Unutmayalım: Vefa yalnızca iki insan arasında aranmaz; vefa bir milletin ruhudur. Atalarımıza, şehitlerimize, gazilerimize karşı borcumuzdur. Vatanına vefalı olmayanın, dostuna da vefası olmaz. Çünkü toplum, birbirine sırtını dönenlerle değil; omuz omuza verenlerle ayakta kalır.
Zor günler elbet geçer; ama dostluk, vefa ve dayanışmanın izi kalır. İz bırakanlar olmanız dileği ile, Hoşça Kalın, Dostça Kalın…